10 augustus 2009

Hallo familie, vrienden, sympathisanten, ….

Het doet ons deugd om zo veel respons te krijgen op onze blog. Vele mensen volgen onze blog, het brengt soms herinneringen naar boven bij gelukzakken die ongeveer dezelfde reis maakten (tante Ingrid, çois, Dave , Frank ), andere watertanden om ook deze reis te maken (het is inderdaad écht de moeite), en sommigen maken zich zorgen of het niet te veel kost om elke keer ‘naar het internet te bellen’ (de bomma’s). Zo voelen wij ons ver van huis maar toch nog onder vrienden.

Vandaag maakten we de trip van Page naar Kanab.
Onze eerste stop was een geleide tour in Antelope Canyon. Een canyon in de buurt van Page uitgehouwen uit de zandsteenrotsen door het regenwater. Op zich al heel verwonderlijk vind ik want het regent hier volgens mij bijna nooit, de omgeving is droog en dor, bijna woestijnachtig (maar wel knap). Blijkbaar regent het wel hevig àls het regent en zandsteen is ook niet zo’n sterk gesteente natuurlijk.
De canyon wordt nu beheerd door de Navajos en dat is maar goed ook. Vroeger stond ze gewoon open voor publiek en werd er allerlei vuil achtergelaten, in de rotsen gekerfd enz. Nu is ze alleen geleid te bezoeken en is er dus controle. De rit erheen was al een belevenis op zich. Ik heb nog nooit een Jeepsafari gedaan maar volgens mij kwam dit toch wel dicht in de buurt. We werden door open jeepbusjes (bijna monstertrucks volgens Zane) op een dolle rit van 20min getrakteerd. Eerst op de openbare weg, daarna in onvervalste Parijs-Dakar-stijl fullspeed door het losse zand,hotsend en botsend over heuvels en putten. Een stofwolk achterlatend maar ook meenemend.Ik kan u vertellen, zand overal: haar, neus,ogen, sokken,schoenen, decolletés niet bleef gespaard.
Antelope Canyon zelf is in één woord magnifiek. Die kleuren, die vormen, … . Niet te beschrijven. Als je kan moet je de foto’s maar eens bekijken op facebook. Je waant je zo in een documentaire van National Geographic.
Na ons jeepsafari-Canyon avontuur zijn we op weg gegaan naar The Grand Canyon the North Rim.Daar bevindt zich een glazen wand die boven de Canyon zweeft (bedankt voor de tip Frank). We wilden wel eens onze hoogtevrees overwinnen om ons daar op die wand te begeven. Na een rit van ongeveer een uurtje kwamen we daar aan. Auto geparkeerd, gepicknickt met zicht op de canyon,wandelingetje gedaan naar het visitor-center want we zagen niet direct pijlen naar de glazen wand staan en gingen dus vragen hoe we er moesten geraken. De ranger in het visitor-center vertelde ons met een uitgestreken gezicht dat die wand er inderdaad is (oef..), maar dat het wel ‘a 9 hours drive’, want aan de West rim is .Wat wij met een minder uitgestreken gezicht onthaalden met bompa Kikkers legendarische woorden ‘Och no !!!!!!!’. Vandaag geen West rim en vertigo (vorm van hoogtevrees) overwinnen voor ons. We hebben daar dan maar de Bright Angel trail genomen. Al bij al loopt dit pad toch ook wel verdacht dicht naast de afgrond en vonden we dit al avontuurlijk genoeg.
We zijn dan doorgereden naar Kanab, Utah. Waar we om 17u (local time) arriveerden in de Aikens Lodge. Hier konden we chillen bij het zwembad.

Tot de volgende
reporter van dienst,Gwendy